Een uit de hand gelopen hobby

Het beoefenen van mijn hobby is fantastisch. Ik kom op de mooiste plekken van de wereld en ik ontmoet mensen uit alle landen van de wereld. Ik maak vrienden voor het leven en geniet van elk monent. Het leuke eraan is dat je mensen ontmoet met eenzelfde filosofie: "Het leven is gemaakt om te leven en niet gemaakt om geleefd te worden." Filosoferen, ja daar houden we wel van.

Ik heb Zuid-Oost Azië inmiddels verlaten en bevindt me op het moment van schrijven in het luchtruim van Australië. De afgelopen weken heb ik Thailand, Maleisië en Indonesië bezocht. Ik had hoge verwachtingen van Maleisië. Helaas is dit land me een beetje tegengevallen. Dit komt mede door het overstromen van het oostelijke gedeelte van het land. Dit was jammergenoeg tijdens mijn verblijf niet toegankelijk. Hier bevonden zich de mooiste stranden. Ik heb dit echter dubbel en dwars goedgemaakt door de hagelwitte stranden van Gili Trawangan te bezoeken, een adembenemend uitzicht over Lake Toba te hebben en hand in hand gezeten te hebben met een wilde Orang Utan in Bukit Lawang. Ikzelf en nog drie andere reizigers hadden zich ingeschreven voor een jungle trek door de jungle van Sumatra. Naast Borneo is dit de enige plek op de wereld waar je wilde Orang Utans kan spotten. De twee daagse trek bestond uit een wandeling van circa 7 uur op dag één. Na de bergen bedwongen te hebben sliepen we in een zelfgemaakte tent aan de oever van een wilde berg rivier. Op dag twee hebben we nog vier uur dopende jungle gelopen om vervolgens met een opgeblazen vrachtwagenband (tube) via de rivier terug naar het dorp te drijven. Sumatra is best indrukwekkend. In 2004 is een groot gedeelte ervan verwoest door een tsunami. Hedendaags staat er elke dag in de krant dat de vulkaan op uitbarsten staat, welke inmiddels tientallen keren is uitgebarsten. Het gebied kent weinig toeristen, waardoor ik als westerling een ware attractie ben voor de lokale bevolking. Ik moet op foto, mensen kijken je lachend aan en wijzen ongegeneerd naar je.

Zuid-Oost Azië is ook een land waar je oplettend moet zijn. Elke dag onderhandelen voor de juiste prijs. Van een taxi rit tot aan een broodkruimel. Het word van je verwacht. Ik verliet op een gegeven moment de bus in Sumatra om een andere bus te zoeken richting Medan. Ik heb en grote rugtas en een kleine tas met waardevolle spullen. Ik zette m'n grote tas ik de trap opening tot een aardige Indonesische meneer me hulp aanbood. Bedankt meneer. Ik stapte uit de bus en zag de veel te aardige meneer met mijn grote tas op z'n schouders naar een taxi lopen. Ik versnelde m'n voetstappen en trok m'n tas van z'n schouder. Hij draaide verbaasd om en keek me boos aan. Ik zei dat ik geen taxi wilde. Voor je het weet ligt je tas achterin de kofferbak en dan ben je een knappe jongen als je 'm daar nog uitkrijgt zonder te betalen. Ik trok nogmaals lief aan m'n tas en gooide hem over m'n rug op de schouders. Wuifde lief en liep richting de bushalte. Naja bushalte? Een stuk van de weg waar tientallen mensen midden op de weg staan om te wachten op iets dat de naam bus draagt. Het duurt ongelooflijk lang, omdat alle wachtende mensen de doorgang van het verkeer belemmeren. Eenmaal in het vervoersmiddel is de ene roestplek nog groter dan de ander. De stoelen zijn bevestigd met ducktape en ijzeren draden. De hele bus stinkt naar sigaretten. Ach, een leuke unieke ervaring. Je druk maken is onnodig.

Ik maak me zelden tot nooit ergens druk om. Ik denk dat dit een zeer fijne eigenschap is tijdens het reizen. Ik zal nooit chagrijnig worden van een vertraging of lang wachten. Het gros van de mens doet dit wel. Erg komisch. Ik kan me er uren mee vermaken. Chagrijnig kijken, zeuren en klagen. Heerlijk. Je kent het wel. Het bord met de gate nummers. Het nummer van de gate verschijnt. Iedereen haast zich als een dolle naar de gate. Vervolgens staan ze tientallen minuten al zuchtend in een rij wachtend achter een balie zonder medewerkers. Stel je eens voor dat je niet vooraan staat. Het vliegtuig vertrekt toch pas als de laatste passagier aan boord is. Laat in de meeste gevallen ik dat nou zijn. Toen jullie in de rij al zuchtend stonden te wachten zat ik aan de overkant een heerlijke Indonesische Rendang met een banana juice te nuttigen.

Kerst is praktisch aan me voorbij gegaan. Toevalligerwijs bevond ik me opneem christelijk gebied van Sumatra wat overwegend het moslim geloof draagt. Ik heb een ochtendmens bezocht in een Sumatraanse kerk. Overdag heerlijk gezwommen in het grootste zoetwater meer van de wereld en 's avonds een hapje gegeten met een Engelse reisgenoot. Het kerst gevoel heb ik geen seconde gehad. Oud en nieuw daarentegen heb ik uitbundig gevierd. Ik ben ruim een week op Gili Trawangan geweest waar op oudejaarsdag is groep van circa 40 mensen is ontstaan. We hebben, praktisch met z'n allen, gedineerd om vervolgens vuurwerk af te steken en te feesten tot in de vroege uurtjes. We hebben met een groep van circa 20 mensen de eerste zonsopkomst van 2014 bewondert. Een fantastisch en onvergetelijk moment. Ik heb m'n familie en vrienden gedurende de feestdagen gemist, maar dit was uniek.

Ik land over een paar uur in Sydney. In mijn ogen een geweldige stad. Erg divers. Ik houd van deze stad. Een heerlijke vibe, prachtige stranden en unieke stadsparken. Een weekje maar, want het is reteduur. Na een weekje vertrek ik naar het meest geliefde land tot dusver, Nieuw Zeeland. Mijn Working Holiday VISA is goedgekeurd. Dit geeft mij het recht om een jaar in NZ te werken. Hopelijk vind ik een leuke en goed betaalde baan. De wereldkampioenschappen zijn nog ver weg, maar na drie weken met een Braziliaan gereisd te hebben wee ik inmiddels dat de portemonnee bomvol moet zitten. Het wordt een duur geintje, maar een "once in a lifetime experience."

Ik wens jullie allemaal nog de beste wensen voor 2014. Na het lezen van mijn verslag is het tijd om even een paar seconde lekker te filosoferen over het leven. Heb je je droom al nagestreefd? Zijn er nog echt dingen die je wil doen? Doe het. Ik doe het ook.

Viva la vida!