Eerste maand is een feit

Ik ben op de grondgebieden van Dubai, Qatar, en Thailand geweest. Een zeer leuke, leerzame en bewogen eerste maand. Het bezoek aan de Verenigde Arabische Emiraten was kort, maar krachtig. Wat betreft Thailand denk ik dat er een heleboel mensen zijn met een oordeel over Thailand. Het land is fantastisch. Goed te bereizen, enorm veilig en schoon, fantastisch eten en veel minder toeristisch dan ik vooraf had gedacht. Ik wil zeker nog een keer terug! Ik moet wel bekennen dat je gek wordt van: "Taxi sir? Cheap price. Massage?"

Als reiziger wil je zoveel mogelijk van het land zien waar je bent. Dit was ook mijn idee in Thailand. Ik heb veel gereisd en veel gezien. Het nadeel is dat je enorm veel onderweg bent, het is hectisch en uiteindelijk kost het een hoop geld. Vanaf vandaag, aangekomen in Maleisië, ga ik dat anders aanpakken. Hoe verklap ik nog niet!

De afgelopen dagen (7) ben ik bij Eddy en Tom op bezoek geweest. Eddy ken ik van mijn voetbalclub Amsvorde. Tom zal in januari een inburgeringscursus volgen om vervolgens samen met Eddy voorgoed in Nederland te wonen. Tom is een fantastische, vrolijke, aardige Thaise vrouw en boven alles een geweldige kokkin. Het bezoek was erg gezellig. We hebben het prachtige eiland Koh Lanta met de scooter bezocht en heerlijk rondgereden. Een prachtig eiland met unieke hagelwitte stranden. Bedankt voor jullie gasvrijheid.

Het was me weer een dag gisteren. Ik ben gisterochtend om negen uur vertrokken vanuit Krabi. Eenmaal Krabi te hebben verlaten begon het te regenen. Niet een klein buitje. Jullie kennen vast wel zo'n hevige regenbui in Nederland. De regenbui is kort, maar legt wel de hele straat blank. Zo'n bui had ik gisteren ook, alleen dan 4 uur lang! De bestuurder van de minivan waarin ik zat nam een lekker slokje van zijn Redbull. Hij bleef echter veilig en met gepaste snelheid rijden. Sommige delen van de weg leken meer op een rivier dan een weg. Het meest verbazingwekkende zou kort opvolgen. Na een tussenstop in Trang reden we via een prachtige slingerende weg tussen de bergen richting Hat Yai. Men was met de weg bezig, niet op dat moment. Ik heb al gekke dingen gezien, bijvoorbeeld een steiger van bamboe, maar dit sloeg alles.

Een prachtige net aangelegde vierbaansweg, waarvan de lijnen net opgedroogd waren veranderde na een paar honderd meter in een modderpoel met joekels van gaten vol gestroomd met water. 100 meter verder lag er weer een prachtige vierbaansweg. Je raadt het vast al dit voorval deed zich ongeveer 5 of 6 keer voor. Misschien een spoedcursus wegenbouwkunde? Ineens belandde we in een file. Ik kon niet zien waarom, omdat we de bocht om moesten. Na 30 minuten kon ik eindelijk de bocht omkijken. Op onze weghelft stond een enorme graafmachine. We moesten via de andere weghelft de graafmachine inhalen om daarna op eigen helft verder te rijden. Waren de werknemers te lui om het voertuig te verplaatsen? Er was namelijk niemand aan het werk. Iedereen was vrij, omdat de koning jarig was. Ik kijk er niet van op. Alles kan hier! Zo werden we ingehaald door twee pickups (auto met een laadbak). Zij vonden het noodzakelijk om harder te rijden. Ik vermoed nog geen 500 meter later betaalde ze hun tol. Aquaplaning. Van de ene pickup lag de voorkant in de kreukels en de ander had flinke schade aan de achterkant. De meeste mensen leren hiervan, toch? Een mevrouw in een kleine Toyota Aygo kwam ons voorbij.Tien minuten later kwamen we haar weer tegen. Nu lag de prachtige witte Aygo op haar kant in de berm. Twee voorbijgangers waren haar aan het helpen om uit de auto te komen. Een leerzame les. Haastige spoed...

De afgelopen dagen/weken zijn zeer snel gegaan. De tijd vliegt! Terugkomend op mijn gemiste aansluiting vanuit Bangkok naar Hua Hin, eerder deze reis. Na een nachtje op Koh Saen Road ben ik de volgende ochtend vroeg vertrokken naar Hua Hin. Het onderhandelen rondom deze bekende straat is best pittig. De taxibestuurders blijven maar belachelijke prijzen noemen. Er is altijd wel een domme toerist die erin trapt. Ik niet meer! Nadat tuctucs en gewone taxi's geen succes waren heb ik het risicofactor iets opgeschroefd. Ik sprong achterop een scooter met al mijn bagage voor 60 Baht, iets meer als een euro. Vingers gekruist en al slingerend en toeterend door een stad met bijna 7 miljoen inwoners. Na 15 minuten was ik veilig bij het busstation.

Ik kocht een ticket naar Hua Hin en ik had geluk. De bus vertrok met vijf minuten. Een Thaise mevrouw wees naar een minivan, waar op dat moment net een bestuurder zat met een flesje Redbull in zijn hand. Ik schudde met mijn hoofd. Dat wordt me weer een rit! Ach alles is beter dan zo'n slome Thai die met een half rammelende 'VIP' bus 70 rijdt met geen kip op de weg. Hup gas erop. Luttele uren later kwam ik aan in Hua Hin. Een badplaats aan de oostkust van Thailand. De plaats staat bekend om haar dure hotels en vakantiehuizen. Een toevluchtsoord voor de rijken uit Bangkok.

Ik wilde vanuit Hua Hin de trein pakken naar Chumpon. Vanuit daar kan je met de boot naar de eilanden. Helaas ligt het treinstation redelijk ver van de kust. Ik besloot een keer een andere aanpak te doen. Een keer wel plannen en niet op de bonnefooi ergens naartoe. Ik liep een reisbureau binnen en regelde een bus en boottocht naar Koh Tao. Een eiland waar je geweldig kan duiken en snorkelen. De bus richting de pier van Chumpon vertrok om 08:30 uur. Vanuit het raam in de bus keek ik naar boven. Het weer was verschrikkelijk, donkergrijs en veel wind. Eenmaal bij de kust aangekomen viel mijn oog op een bord 'seasickness'. Het bord had de kleuren groen, geel, oranje en rood. Na mijn verschrikkelijke boottocht in Nieuw Zeeland, meer dan twee jaar geleden, had ik dit keer meer geluk. Niet dus, de wijzer van het bord wees naar het (donker)rode gedeelte. Twee uur lang schommelend over de zee. De ene golf was nog groter dan de ander. Jahoor, na 15 minuten werden de eerste zeezieken al afgevoerd. Ik heb twee uur lang geprobeerd mee te deinzen op de beweging van de boot. Het was verschrikkelijk. Ik denk dat ruim 75% heeft overgeven. Ik ben gelukkig gespaard gebleven. Fijn is echter anders, misschien wordt ik wel immuun door al die ervaringen.

Koh Tao is een prachtig eiland. Helaas wordt duiken bij slecht weer afgeraden. Je ziet weinig en de stroming is veel te sterk. Er was 1 dag mooi weer. Dat was mijn laatste dag. De avond ervoor hadden we een kroegentocht gehad. Duiken en snorkelen doe ik wel ergens anders. Maleisië misschien of toch Belize? Rolde mijn handdoek uit en heb samen met een kamergenoot lekker de zon aanbeden. De ochtend erna vertrok mijn boot naar Ko Pha Ngan. Het eiland voor de 'Full Moon Party.' Wereldberoemd fenomeen. Feesten tot de vroege uurtjes op het strand van Haad Rin. Kijk, het woord plannen kwam weer even om de hoek kijken. De 'Full Moon Party' was een paar dagen geleden. De 'Half Moon Party' dan? Nee helaas. Die was gisteren haha. De eerstvolgende 'Moon Party' was op 30 november. Mijn boot vertrok op 29 november richting Surat Thani oftewel ik moet nog een keer terug. Hoe dan ook! Ondanks deze tegenvaller is het eiland prachtig. Het heeft mooie Thaise stranden. Ik heb een scooter gehuurd en heb lekker het eiland verkend. Prachtige stranden en geweldige uitzichtpunten ben ik langs mijn route tegengekomen. Een genot. Vanaf Koh Pha Ngan de boot genomen richting het vaste land, Surat Thani. Dit was mijn vertrekpunt om Eddy en Tom op te zoeken.

Op het moment van schrijven zit ik in een overvolle terminal met schreeuwende en rennende kinderen. Buiten is het iets meer dan 30 graden en de hemel is strak blauw. De boot richting Langkawi vertrekt over een klein half uurtje. Tussen het geblèr door hoor ik heel zachtjes een deuntje. "We wish you a merry christmas and a happy new year."